İNCE BİR PANİK

En son Fatih Portakal yüklendi Muharrem İnce'ye.

Ekranda “Vay arkadaş harbiden iktidara geliyorlar” yazan alaycı bir ifadeye Portakal'ın müstehzi tebessümü eşlik ediyordu.

Muharrem İnce'nin "Yüzde 60'ın üzerinde oyla Cumhurbaşkanı olacağım" iddiası ile kendince dalgasını geçiyordu haber sunucusu.

Sadece o mu?

Son dönemde sanki Kılıçdaroğlu'nun rakibi Erdoğan değil de Muharrem İnce gibi yoğun eleştiriler hatta saldırı niteliğinde yüklenmeler var İnce'ye.

“Bu oyuna gelmeyin” diyeni mi ararsınız, “Erdoğan'ın Muharrem İnce planı” diyeni mi?

“Erdoğan'ı kazandırma lobisi” diyeni mi, yoksa “Farklı bir hesabı var” diyeni mi?

Anlaşılan o ki İnce'ye olan eleştiriler artarak devam edecek.

Bu noktada şunu da söylemeden geçemeyeceğim; Muharrem İnce, bir FETÖ yöntemi olan bel altı iftiralara da maruz kalabilir.

Peki ama tüm bunlar neden oluyor? Muhalefeti adeta panikleten şey nedir?

Muharrem İnce , şüphesiz ki Türkiye'nin güçlü siyasi figürlerinden biri. Atatürkçüğü ve demorasiye inancı tartışılmaz.

CHP tabanında benimsenmiş ve CHP'yi temsil kabiliyeti tescil edilmiş bir isim.

Genç seçmenin ilgi odağı siyaçetçilerden birisi.

Özgüveni yüksek, mücadeleci kimliği güçlü.

Daha pek çok sebep İnce'yi pek çokları için adeta siyasi bir tehlike, bir tehdit haline getiriyor.

Oysa CHP başta olmak üzere muhalefet, İnce'ye bir başka açıdan bakabilir.

CHP, iktidarın bir parçası olmaya, bir CHP'li ismin ülkenin en tepe noktasında olmasına hiç bu kadar yaklaşmamıştı. Bu noktada İnce CHP'den oy çalmaya değil CHP'ye ve Millet İttifakı'na oy getirmeye de aday.

Şöyle ki; ciddi bir kararsız seçmen yüzdesi var. CHP içinde de HDP ile yakınlaşmadan, Canan Kaftancıoğlu'nun Atatürkçü çizginin uzağına düşmesinden rahatsız olan CHP seçmeninin varlığı da açık bir gerçek. İşte Muharrem İnce, sadece bu seçmenin bir kısmının bile kendi şahsi oyuna ek olarak kendisine yönelmesini sağlasa bu şüphesiz ki CHP'ye yarar.

Bu nedenle İnce'ye yüklenenler hata içindeler. Kimse sonradan pişman olacağı sözler söylememeli, yapmamalı.

İnce'ye bir de bu açıdan bakın derim.

NEVRUZ ATEŞİNİ “BUYURUN BURADAN YAKIN”

Afganistan'daki İslam Emirliği yönetiminin "Davet, İrşad, İyiliği Emredip Kötülükten Sakındırma Bakanlığı", ülkedeki Nevruz kutlamalarına ilişkin açıklama yapmış.

Bakanlık adına açıklamayı yapan Mevlevi Muhammed Yahya Arif demiş ki;

“Nevruz Müslümanların bayramı değildir. Mecusilerin, gayrimüslimlerin, müşriklerin bayramıdır. Bu günü kutlamak Müslümanların yapacağı bir iş değildir. Hanefi mezhebimize göre de bu böyledir. Bu o kadar mühim bir meseledir ki insanı İslam dairesinin dışarısına çıkarabilir.

Kur'an, Hadis ve Hanefi fıkhına göre Nevruz kutlamak haramdır, caiz değildir, bundan sakınmak gerekir."

Ya işte böyle.

Hadi şimdi “şükredin” demokratik , laik Türkiye Cumhuriyeti'nde yaşadığınıza.

KÜÇÜK BİR SORUN VAR GİBİ !

Ahmet Türk, "Hiçbir Kürt'ün bu iktidara oy vermek gibi bir hakkı yok. Dönem Öcalan'ı özgürleştirme dönemidir. Bunu hep birlikte sağlamak için gece gündüz mücadele etmek zorundayız" demiş. 

Tamam demiş de... Bunları yapmak için sanırım bir miktar da Türk gerekli. Yanılıyor muyum?

Sorun tam da burada başlıyor sanırım.

BİR ZAMANLAR ÇOCUK ŞARKICILAR VARDI

80'li yıllarda “çocuk şarkıcılar” furyası vardı.

Akla gelen ilk isimler;

Erkeklerde Küçük Emrah.

Kızlarda Küçük Ceylan.

Pek çokları nerededir? Ne yapıyordur acaba?

Ama o dönemin küçüklerinden birisi var ki o kaybolup gitmedi. O küçük kızı ismi ile geride bıraktı. Küçük Neşecik anılarda kaldı.

O liseler arası bir müzik yarışmasında birinci olmuştu. Türkü söylüyordu. Kaset kapağının üstünde ismi yazıyordu; Neşecik.

Bu isimle 7 tane kaset çıkarttı, Neşecik Zara Yılmaz.

Artık onu Zara olarak tanıyoruz.

İsmi hâlâ Neşecik olsa da onu yine aynı keyifle dinler, severdik.