Medya ve Etik

Karmaşık ve dinamik bir alan olan medya etiği, teknolojik gelişmelerden, toplumsal değişimlerden ve etik çerçevelerden etkilenerek zaman içinde önemli ölçüde gelişmiştir. Medya etiği ilkelerinin gelişimi, iletişim teknolojilerinin, etik teorilerin ve toplumsal normların gelişimini yansıtır. Eski felsefi tartışmalardan çağdaş dijital zorluklara kadar medya etiği, ifade özgürlüğünü etik sorumluluklarla dengeleyerek karmaşık ahlaki ortamlarda gezinmeye devam ediyor.

Bir avukat arkadaş, geçen hafta Ankara’da toplanan “Medya Konferansı 2024 - Gazeteciliğin Dönüşümü ve Arayışlar” çerçevesindeki konuşmasında gerek hukuk gerekse basın sektörlerinin en az inanılır olmalarının sebebi olarak belki silikleşen etik anlayışa bakmak gerektiğini söylediğinde, “Tam isabet” diye haykırasım geldi.

Enteresan değil mi basın sayesinde hukukçular güvenirlilik listesinin en sonunda yalnız kalmıyorlar, gazeteciler de keza sondan üçüncü veya ikinci konumlarını öncelikle hukukçulara, sonra politikacılara borçlu durumdalar. Ancak sonuç pek de değişmiyor, hukuk, basın ve siyaset alanları nedense en az güvenilen sektörler olmaya devam ediyorlar.

Siyaset ümitsiz. Güven temelli bir listede nasıl Türkiye siyasetçisi daha üst sıralara çıkabilir? Zor dostum zor. Peki hukukçular için durum? Çare belli. Hukuk bağımsız, yargıçlar cüzdan ile vicdan arasında bocalamazlarsa vaziyet iyileşebilir. Peki Türkiye basını için de öyle kolay bir reçete mevcut mu? İmkansız değilse de çok zor bir durum.

Öncelikle, medya etiği hatırlamadan ve etik kurallara sadece gazetecinin değil, aynı zamanda ve hatta ondan da fazla bir şekilde medya sahipliğinin riayet etmesi gerektiği kabul edilmeden kimse bir ilerleme beklemesin. Ancak diyelim bunlar sağlandı, yine yeterli olmayacaktır. Hukukun da bağımsız değilse bile sanki bağımsız gibi, adalet ve hakkaniyet ilkeleri çerçevesinde ifade ve basın özgürlüğüne “halkın anayasal haber alma hakkı” çerçevesinde “katlanarak” ve hatta “şeytanın avukatı” olarak görse bile, basın mensubuna kişisel basın organlarına kurumsal olarak kendini ifade etmesi de gerekmektedir.

George Orwell’in Londra’da BBC önündeki heykelinde yazan “Eğer özgürlüğün en ufak bir anlamı varsa, bu da insanlara duymak istemedikleri şeyleri söyleme hakkıdır” sözü entelektüelin sosyolojik sorumluluğu kadar ifade özgürlüğünün de bir tanımını yapar. Nasıl Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin 1976 tarihli Handyside davasında verdiği özetle “İfade özgürlüğü, sadece zararsız ve nötr duygu ve düşünceler için değil toplumun bir bölümünün yahut devletin; aleyhine, şoke edici, rahatsız edici, çarpıcı düşünceler için de geçerlidir” kararı, ifade özgürlüğünün insanlara ve hükümetlere hoşlarına gidecek fikirlerden oluştuğu anlayışını tarihin çöplüğüne atmaktadır..

Etik kavramının kökenleri

Medya etiği kavramının kökleri hikaye anlatıcılarının, şairlerin ve filozofların iletişimde hakikat, doğruluk ve sorumluluk sorularıyla boğuştuğu eski uygarlıklara dayanmaktadır. Antik Yunan'da Platon ve Aristoteles gibi filozoflar retorik ve iknanın etik boyutları üzerine kafa yorarak iletişimde etik söylemin temelini attılar.

Rönesans döneminde matbaa, bilginin yayılmasında devrim yaratarak sansür, propaganda ve yayıncıların sorumlulukları konusunda etik kaygıları artırdı. 17. ve 18. yüzyıllarda gazete ve broşürlerin ortaya çıkışı, basın özgürlüğü, habercilikte doğruluk ve medyanın kamuoyunu şekillendirmedeki rolüne ilişkin etik tartışmaları daha da alevlendirdi.

Medya etiği, gazetecilere, medya profesyonellerine ve içerik yaratıcılarına karmaşık ahlaki ikilemlerle baş etme konusunda rehberlik eden çeşitli etik teorilerden yararlanır. Toplumsal faydayı en üst düzeye çıkarmaya vurgu yapan faydacılık, sıklıkla medya eylemlerinin kamu yararına sonuçlarına ilişkin kararları etkiler.

Immanuel Kant gibi filozofların savunduğu deontolojik etik, göreve ve evrensel ahlaki ilkelere odaklanır. Medya etiğinde bu, doğruluk, adalet ve bireysel haklara saygı gibi ilkelere, habercilikte, hikaye anlatımında ve içerik oluşturmada etik davranışlara rehberlik etmek anlamına gelir.

Kökleri Aristoteles'in eserlerine dayanan erdem etiği, ahlaki karakterin ve dürüstlük, dürüstlük ve empati gibi erdemlerin gelişimini vurgular. Medya profesyonelleri, işlerinde etik davranışları geliştirmek ve etik zorluklarla baş etmek için sıklıkla erdemlere güvenirler.

Çağdaş zorluklar ve tartışmalar

Dijital çağda medya etiği benzeri görülmemiş zorluklar ve karmaşıklıklarla karşı karşıyadır. Sosyal medya platformlarının çoğalması bilgi paylaşımını demokratikleştirdi ancak aynı zamanda yanlış bilgilendirme, çevrimiçi taciz ve mahremiyet ihlallerine ilişkin endişeleri de artırdı. Gazeteciler ve medya kuruluşları, izleyici katılımı ihtiyacını sorumlu habercilikle dengeleyerek tıklama tuzağı, sansasyonellik ve 7/24 haber döngüsünün etik sonuçlarıyla boğuşuyor.

Gazeteci kimdir?

“Yurttaş gazeteciliği” diye tanımlanan, kullanıcı tarafından oluşturulan içeriğin yükselişi, geleneksel sınırları bulanıklaştırarak özgünlük, doğrulama ve hesap verebilirlik üzerine ciddi tartışmalara ve aynı zamanda da bu “yeni alanın” gerçek anlamda gazetecilik mi, yoksa son zamanlarda moda olduğu deyimle “içerik sağlayıcılığı” mı olduğu polemiğine alan açtı. Her ne kadar bazı iletişim hocalarınca “klasik medya artığı fikirler” olarak da tanımlasa da editöryal ve doğrulama sürecinden geçmeyen istihbaratın, veya içeriğin, haber olarak ve bu işi yapan kişinin gazeteci olarak oldukça kabul edilmesi sıkıntılı ve zor olacaktır.

Etik kurallar, medya üretimi ve tüketiminin gelişen manzarasını yansıtacak şekilde derin sahtekarlıklar, yapay zeka tarafından oluşturulan içerik ve algoritmik önyargılar gibi sorunları ele alacak şekilde gelişiyor. Temel etik ilkeler medya uygulayıcılarına yol göstermeye devam ediyor. Güvenilirliğin korunmasında esas olan doğrulama ve doğrulama süreçleriyle birlikte doğruluk ve gerçeklik her şeyden önemli olmaya devam ediyor. Adillik ve denge, farklı bakış açılarının temsil edilmesini sağlayarak bilinçli kamusal söylemi teşvik eder.

Medya kuruluşlarının kaynakları, çıkar çatışmalarını ve editöryal önyargıları açıklamaya çalışmasıyla, şeffaflık ve hesap verebilirlik giderek daha fazla vurgulanıyor. Mahremiyete ve itibara saygı, hassas konuların raporlanması, bireylerin haklarının korunması ve zararın en aza indirilmesinde etik uygulamalara rehberlik eder.

Gelişen teknolojilerde etik

Sanal gerçeklik (VR), artırılmış gerçeklik (AR) ve yapay zeka (AI) gibi yeni gelişen teknolojilerin entegrasyonu yeni etik sınırlar sunuyor. VR ve AR, rıza, sürükleyici deneyimler ve sanal ve fiziksel gerçekliklerin bulanıklaşması hakkında soruları gündeme getiriyor. Bu sürükleyici ortamlarda kullanıcı güvenliğini, bilgilendirilmiş rızayı ve sorumlu içerik üretimini sağlamak için etik çerçeveler geliştirilmiştir.

Yapay zeka destekli teknolojiler önyargı, hesap verebilirlik ve verilerin etik kullanımıyla ilgili etik zorluklar doğurmaktadır. Medya kuruluşları algoritmik şeffaflık, içerik önerilerinde adalet ve otomatik sistemlerdeki önyargıların azaltılması sorunlarıyla boğuşuyor. Etik yapay zeka yönergeleri ve çerçeveleri, medya bağlamlarında güvenin artırılması, önyargıların ele alınması ve sorumlu yapay zeka uygulamalarının teşvik edilmesi açısından önemlidir.

Medya etiği ilkelerinin gelişimi, iletişim teknolojilerinin, etik teorilerin ve toplumsal normların gelişimini yansıtır. Eski felsefi tartışmalardan çağdaş dijital zorluklara kadar medya etiği, ifade özgürlüğünü etik sorumluluklarla dengeleyerek karmaşık ahlaki ortamlarda gezinmeye devam ediyor. Medya uygulayıcıları, tarihsel kökenleri, etik teorileri ve ortaya çıkan zorlukları anlayarak etik standartları destekleyebilir, halkın güvenini artırabilir ve sürekli değişen medya ortamında etik ikilemlerde yol alabilir.

Sonuç olarak, medya sahiplik sorununu halletse de, Türkiye basını “erke yaranma” veya “güç sahibine tapma” huyundan vaz geçmedikçe inanırlılık sorunu devam edecek, güvenilen kurumlar listesinin dibini hep siyaset ve hukuk kurumlarıyla paylaşacaktır.