“Ekonomik sıkıntılardan dolayı 'uzman' oldum”

İleyda Özmen

ANKARA- Köylerde çalışan eğitim emekçileri, yol ücretlerini karşılamakta zorlanıyor. Yoksulluk sınırının altında çalışan öğretmenler artan akaryakıt fiyatlarından dolayı okullarına ulaşamıyor. İsmini vermek istemeyen Türkçe öğretmeni, aylık en az 2 bin 500 lira yol parası ödemek zorunda kaldığı, ekonomik sorunlar yaşadığı için Kariyer Basamakları Sınavı'na girdiğini söylüyor.

Köy okullarındaki öğretmenler ulaşım sorunu yaşıyor. Sosyal medyada #ÖğretmenlerUlaşamıyor hashtag'i açan öğretmenler, yaşadıkları sorunlara isyan ediyor. GAZETE DURUM'a konuşan ismini vermek istemeyen Türkçe öğretmeni, ulaşımda yaşadığı sorunları ve Kariyer Basamakları Sınavı'na girme sebebini şöyle anlattı:

Alanımla alakalı bir soru dâhi çözmedim: Çiçeği burnunda uzman Türkçe öğretmeniyim. Sınava girdim. Kamuoyunda da görüldüğü gibi kolay bir sınavdı. Alanımızla uzaktan yakından alakası olmayan bir sınavdı. Ben şimdi uzman oldum ama Türkçe'nin konu alanıyla alakalı bir soru dâhi çözmeden bu unvanı aldım. Bu sınavın ortak iş bırakma eyleminden dolayı kolay olduğunu düşünüyorum. Bizim buralarda bir söz vardır “Kuyruğu dik tutmak” diye. Kuyruğu dik tutmak adına sınavı mecburen ve göstermelik yaptılar diye düşünüyorum. 100 soru vardı. 70 almamız gerekiyordu. 96 puan aldım. 29 dakikada 100 soru çözdüm. Herkes sınavda bana baktı “Bu adam ne yapıyor?” dedi. Protesto ediyorum sandılar. Ama böyle kolay ve basit bir sınavdı.

Sınava girme sebebim ekonomik zorluklar: Bu sınava girme sebebim tamamen ekonomik zorluklar. Son ana kadar girmemeyi çok düşündüm. Bu sınav 16 yıl önce yapılmış. Öğretmenlerin 16 yıldır maddi kaybı var. Kasım ayında 10 bin 300 lira maaşım yattı. 2 bin lira benim için yüzde 20 oranında zam demek. Hatta benim 1 aylık yol param demek. Bu sebeple girdim. Bu sınavın beni uzman yapmayacağını, 9 yıllık öğretmen ile benim aramda hiçbir fark olmadığını hatta dünkü benle uzman olan ben arasında hiçbir farkın olmadığını biliyorum.

İlçe ve köy arasında ulaşım yok: Kayseri merkezde ikamet ediyorum. Çalıştığım yer Kayseri'nin Tomarza'nın bir köyü. Köyde ortaokul okuyan toplam 16, her sınıfımda 4 öğrenci var. Köyde oturan olmadığı için ilçe ve köy arasında ulaşım sadece taksiyle karşılanıyor. Taksi ücreti ayda 4 bin lirayı buluyor. Ulaşım olmadığı için şahsi aracımla gidiyorum ve 120 kilometre yol yapıyorum. İlçede oturmam yönünde öneriler geliyor ama eşim merkezde çalışıyor. Mecburen bunu yaşamak zorunda kalıyorum.

Biz öğretmenler memleketin üvey evlatlarıyız: Biz öğretmenler memleketin üvey evlatlarıyız. Öğretmenler becerikli insanlar. Temizlik de yapıyoruz, tamir de yapıyoruz. "Öğretmen ulaşım olmayan okula bir şekilde ulaşır. Öğretmen halleder nasıl olsa” algısı oluştu.

Köy okullarında öğrenciler desteklenmiyor: Okulumuzda daha dün çatı akıyordu. Kiremit ayarladık ve yenilemeye çalışıyoruz. Köy okullarında fiziki anlamda imkanlarımız biraz daha iyi. Öğrencilerin neredeyse hepsi hasta. Okula gelemiyorlar. Etkinlik yapalım diyoruz. Çocuklarımızı merkeze, sinemaya götürmek istiyoruz. Belediyeler bize bir minibüs dahi veremiyorlar. Ek materyal almak istiyoruz, bunu da alamıyoruz. Defter eksik, kalem eksik... Çocuklara kendilerini geliştirebilecekleri bir etkinlik yapamıyoruz. Köyde kırtasiye yok zaten olsa da malzeme alabilecek durumda olan veli yok. 

Türkçe öğretmeninin okuluna ulaşımı için ödediği fişler